Er bleef weinig hangen van Bakeru. De game bleek op de Nintendo Switch 2 een stuk beter te draaien dan op de originele hardware. Een goeie aangelegenheid de game weer te herstarten want, zoals gezegd, er was weinig blijven hangen.

De game is gemaakt door GoodFeel, een ontwikkelaar die misschien bekend is van de Yoshi-games voor Nintendo en – belangrijker voor deze game – de Ganbare Goemon/Mystical Ninja games van Konami vorige eeuw. Deze actie-platformer mengde Japanse folklore met bizarre humor in een half-modern-half-Edo-tijdperk. Voor spelers van weleer een mooie herinnering.

Voor de ontwikkelaars zelf ook, want GoodFeel tapt uit dat Mystical Ninja-vaatje voor Bakeru. Feitelijk is het een spirituele herkansing in de lijn van Bloodstained (Castlevania), Ratatan (Patapon) en Eiyuden Chronicle (Suikoden); dezelfde game maar dan met alle handelsmerkjes vakkundig vervangen dan wel verwijderd.

In dit geval gaat het spel om Bakeru, een tanuki (Japanse wasbeerhond) die Japan moet redden van het orakel Saitaro. Wat deze snoodaard heeft gedaan met het land van de rijzende zon? Er één groot festival van maken! Blijkbaar is dat teveel van het goede en de tanuki verandert zich in een menselijke gedaante om zo met zijn draagbare taiko-trommel en trommelstokken de feestgangers een lesje te leren.

Dat veranderen is overigens het hoofdmechaniek van de game. Bakeru is niet alleen de naam van het hoofdpersonage het is ook het Japanse werkwoord voor ‘veranderen’. De eerste verandering krijg je van een nieuwe vriend: Issun. Hiermee kan je jezelf kleiner maken en nieuwe gebieden verkennen, maar al snel komen daar drie extra gedaantes bij van mythische Japanse helden die voornamelijk aanvallen veranderen: lichte aanvallen op afstand, zware korte aanvallen en pistolen.

De rest? Dat is huis-tuin-en-keuken-platformwerk. Beetje rondrennen, beetje springen, beetje munten verzamelen, beetje vijanden neermeppen met trommelstokken. Je krijgt ook een paar verschillende aanvallen met je trommelstokken en een optie om aanvallen te ontwijken of te pareren, maar het kan allemaal de pullenbak in zodra je de gedaante krijgt om op afstand aan te vallen. De moeilijkheid gaat hem vooral zitten in het timen van het aan- of uitzetten van de gedaante, want dit kost je energie die langzaam leegloopt. Vijanden verslaan levert meer van deze energie op, dus als je maar genoeg vijanden blijft aanvallen komt het vanzelf wel goed.

En op die manier stuiter je de hele game door. De aantrekkingskracht zit hem dan ook voornamelijk in de presentatie. Elk level heeft drie “omiyage” of souvenirs verstopt. De eerste is altijd een vaandel van de regio waar het spelniveau zich in bevindt, de overige twee zijn cultureel belangrijk voor de regio. Zo krijg je langzaam een beeld van hoe elke VVV in Japan zichzelf zou voorstellen.

Net zo kneuterig is Scoop. Een gele antropomorfische drol (ja, echt) die zich op vijf plekken in elk spelniveau heeft verstopt. Elke keer dat je Scoop vindt komt de drol met een weetje aanzetten (z’n Japanse naam Unchi-kun is een woordspeling die verwijst naar ‘kennis’ en het kinderlijke woord voor ‘poep’) en ook dat maakt dingen leuker dan ze zijn.

Maar om nou te zeggen dat dat blijft hangen...

Bakeru werkt voor zo lang als je je focus erop houdt. Alles is redelijk simpel, redelijk makkelijk en zolang je niet te lang nadenkt over dingen is het vermakelijk. De uitdagingen zijn niet bepaald van een Mario-niveau, maar ook de gemiddelde Kirby-game kan complexer uit de hoek komen.

Het is dan ook jammer dat halverwege de game, de ontwikkelaars er ook een beetje de brui aan geven. De spelniveaus in de Kyushu-prefectuur van Japan vormen echt een soort dieptepunt. Deze omgevingen voelen afgeraffeld aan en de uitdagingen zijn mi-ni-maal. Zelfs voor deze game. Het wordt uiteindelijk wel weer ietsje beter, maar de finale maakt van heel het eiland Hokaido een enkel suf level en als je eindbaas achter de kiezen hebt zit je constant te wachten op diens ‘ultieme vorm’. Helaas, dat zit er niet in en het einde is dan ook heel erg onbevredigend.

Overigens probeert Bakeru nog genoeg variatie aan te brengen. Net zoals in Mystical Ninja heb je een gigantische robot om gigantische bazen meet te vechten. En soms verschijnt er een robot-hond ten tonele die sommige levels verandert in een race of schietspel. Dat alles maakt Bakeru een behoorlijk compleet platform-spelletje. En toch...

Toch weet het niet compleet te boeien. Dit is het schoolvoorbeeld van een zesje. Het speelt goed, er is weinig te vinden wat echt niet door de beugel kan, maar spraakmakend is het ook weer niet. Eigenlijk is het beste er aan dat het zo goed draait op de Switch 2 en daarmee een lekker platform-tussendoortje vormt terwijl je wacht tot de volgende hit-game binnenkomt. En dat kan je over een jaartje dan weer herhalen. Grote kans dat je alles aan de game dan namelijk alweer vergeten bent.